عشق...عشق...عشق...

چه واژه ي غريبي ....

سرد...بي معنا...خاک خورده...

چه به سرش امد؟ کسي مي داند؟

ان کلمه که به ژرفاي تمام زندگي بود...

حالا ديگر به عنوان يک کلمه هم از ان ياد نمي شود...

چه بايد کرد...سرنوشتش اين بود...

اين که در ويراني ها گم گردد...

اين که ديگر هيچ کس قدرت ادراک ان را نداشته باشد...

اين که او هم تنها باشد...تنهاي تنها...

سرنوشت است...کاري نمي شود کرد...

ما هم سرنوشتي داريم...درست مانند عشق...

روزي تنها...روزي بي معني... و روزي باد مارا خواهد برد

چقدر دردناک است حسی که کسی را

ازصمیم قلب دوست بداری

ولی هرگز به آن نرسی

به راستی باید در انتظار روزهایی نشست

که حسرت یک نگاه در دل بماند؟!!

خیلی بهت نیاز دارم ، خیلی......

تنهاییم رادوست دارم،شرف داره به با تو بودن...!!

تقدیم به بهترین دوستم:

برات آرزو می کنم که آرزوی کسی باشی که آرزوشو داری